Zbawieni przez wiarę

Królestwo Boże jest dostępne dla wszystkich

Słowo Boże dzisiejszej niedzieli odsłania nam tajemnicę obecności i działania królestwa Bożego. Słyszymy dziś dobrą nowinę, że królestwo Boże jest dostępne dla wszystkich ludzi. Królestwo Boże najczęściej utożsamiamy z niebem i w tym momencie zaczynamy się zastanawiać, czy rzeczywiście jest ono dostępne dla wszystkich ludzi? Przecież słyszymy, że aby osiągnąć niebo trzeba spełnić określone wymagania, które wcale nie są takie łatwe.

Wiara oznacza czyny

To prawda, jest wiele wymagań, które musimy spełnić, aby dostać się do nieba. Jednak wszystkie moglibyśmy zamknąć w jednym słowie: „wiara”. Aby dostać się do nieba, trzeba uwierzyć w Jezusa Chrystusa i uwierzyć Jego nauce. Takie jest przesłanie słowa Bożego, które słyszymy w dzisiejszą niedzielę. Trzeba jednak zaraz zaznaczyć, że wiara nie jest tylko wiedzą o Panu Bogu czy Jezusie Chrystusie. Wiara jest naszą zaangażowaną odpowiedzią na słowa, które kieruje do nas Jezus. Wiara oznacza czyny realizowane w codziennym życiu.

Bóg nie czeka na słowa

Jezus bardzo wyraźnie mówi, że dla Boga nie liczą się piękne deklaracje i obietnice. Bóg oczekuje od nas czynów. Nasza wiara winna być widoczna w codziennym życiu. Nie może być rozdźwięku między modlitwami, wiedzą o Bogu i wiarą w Niego, a naszą codziennością. W tym kontekście łatwo zrozumieć, że brakuje logiki i konsekwencji w stwierdzeniu, które dziś stało się bardzo modne: „Jestem wierzący, ale nie praktykuję”. Nie można oddzielić wiary od życia. Z wiary muszą wypływać bardzo konkretne uczynki.

Dwulicowość i obłuda

Jezus, odpowiadając na pytanie, czy tylko nieliczni będą zbawieni, jasno wskazuje, że Bóg oczekuje od nas posłuszeństwa w wierze. Zobaczmy, że my mamy bardzo podobne oczekiwania wobec ludzi. Nie zadawalamy się obietnicami, nawet jeśli są bardzo piękne. Nie lubimy dwulicowości i obłudy. Denerwują nas dwuznaczne postawy. Nie potrafimy zaakceptować ludzi, którzy co innego mówią, a co innego robią.
Brak konsekwencji i postawa dwulicowości pojawiają się także w naszym chrześcijańskim życiu. Niekiedy słyszymy, że ktoś bardzo często chodzi do kościoła, modli się długo i przyjmuje Komunię św., a na co dzień zajmuje się plotkami, obmową, jest kłótliwy i złośliwy. Drażnią nas tacy ludzie. I słusznie, gdyż zakłamania nie wolno akceptować.

Zakłamanie w życiu

Zobaczmy jednak, czy i my nie postępujemy podobnie? Zapytajmy samych siebie, czy prowadzimy życie zgodne z Bożymi przykazaniami, nauką Jezusa i Kościoła? Jakże często wyznajemy naszą wiarę tylko w kościele, a potem w codziennym życiu, w pracy, w rodzinie, przyjmujemy zupełnie inne kryteria i zasady postępowania. A najgorsze w tym wszystkim jest to, że z łatwością potrafimy wszystko wytłumaczyć i usprawiedliwić. „Dziś takie czasy, że trzeba tak żyć; wszyscy tak robią; nie możemy się wychylać, bo będą nas palcami pokazywać” – to tylko niektóre z usprawiedliwień.

Uczciwość wobec ojca

Dziesięcioletni chłopiec kręcił się wokół namiotu cyrkowego. Interesowały go zwłaszcza klatki ze zwierzętami, lecz wiedział, że nie będzie mógł zobaczyć ich na arenie. Jego ojciec ukarał go za złe stopnie, odmawiając mu pieniędzy na bilet. Widząc smętną minę chłopca, jeden z cyrkowców przywołał go do siebie i powiedział: „Chcesz, to wpuszczę cię bez biletu”. „Nie – odrzekł chłopak – tacie by się to nie spodobało”. „Tato niczego się nie dowie” – zapewnił mężczyzna. „Ale ja będę o tym wiedział – odpowiedział chłopiec – i gdy tata wróci z pracy, nie będę mógł spojrzeć mu w oczy”. (T. Kyle, „Poradnik homiletyczny”, Warszawa 2007, s. 428).

Odpowiedź Bogu

Ten chłopiec nie uległ pokusie i nie wszedł na przedstawienie, gdyż czułby się nie w porządku wobec swojego ojca i nie mógłby spojrzeć mu w oczy. Bóg, nasz najlepszy Ojciec, obdarza nas swoją miłością i kieruje do nas swoje słowo, które daje nam zbawienie. Naszą odpowiedzią niech będzie uczestnictwo w Eucharystii oraz szczere życie wiarą.