Start Artykuły Grosz autentyczności i zawierzenia Ks. Zenon Hanas
Grosz autentyczności i zawierzenia Ks. Zenon Hanas PDF Drukuj Email
Wpisany przez Ks. Grzegorz Hanas   
sobota, 07 listopada 2015 18:16

Każdy z nas płaci podatki i składki na różne cele. Państwa i instytucje, fundacje czy stowarzyszenia zbierają pieniądze, które później są przeznaczane na określone cele.
W czasach Jezusa też zbierano podatki. Odbywało się to mniej lub bardziej dobrowolnie. Rzymscy poborcy podatkowi potrafili skutecznie wyegzekwować prawo i zebrać należną Cezarowi daninę. Z tego powodu należeli do znienawidzonej grupy społecznej. Zbierali podatki dla wroga i okupanta. Wspierali narzucony odgórnie system. W świątyni jerozolimskiej również zbierano datki, zależały one jednak w wielkiej mierze od osobistych przekonań wierzącego i jego szczodrobliwości. W tym celu na dziedzińcu świątyni stało trzynaście skarbon, a pielgrzymi mogli do nich wrzucać pieniężne dary. Przy skarbonach zasiadali kapłani świątynni, to oni potwierdzali wartość wrzucanych pieniędzy i głośno wypowiadali intencję składanej ofiary. Tak działo się przy dwunastu skarbonach. Trzynasta skarbona była przeznaczona na małe datki, bez szczególnej intencji. Bogaci mieszkańcy Jerozolimy czy też pielgrzymi z całego świata podchodzili najczęściej do dwunastu skarbon. Głośnemu wypowiadaniu ich intencji towarzyszył brzęk wrzucanych monet. Trzynasta skarbona nie znajdowała się w centrum zainteresowania, ale właśnie naprzeciwko niej usiadł Jezus ze swymi uczniami. I właśnie do tej skarbony zbliżyła się uboga wdowa, niemal ukradkiem wrzucając swoją ofiarę. Jezus w dzisiejszej Ewangelii opisuje na zasadzie kontrastu dwa rodzaje postaw religijnych. Pierwsza postawa widoczna jest w życiu niektórych uczonych w Piśmie, obrazuje zachowanie biednej wdowy. Uczeni w Piśmie używali wiary dla własnego prestiżu i korzyści. Jezus piętnuje ich pychę, tendencję do wywyższania się ponad innymi. Jezus wylicza cała litanię przykładów i objawów pawiego puszenia się: powłóczyste szaty, pierwsze krzesła, zaszczytne miejsca, objadanie wdów i pozorne odmawianie długich modłów.
Druga postawa jest widoczna w zachowaniu ubogiej wdowy. W oczach ludzi stojących z boku jej gest mógłby się wydawać śmieszny. Wrzuciła do świątynnej skarbony dwa pieniążki, czyli jeden grosz. Była to najmniejsza grecka moneta, jaką używano w czasach Jezusa. Wartość ofiary była zatem znikoma w porównaniu z sumami, jakie do skarbony wrzucali bogaci pielgrzymi. Jednak dla wdowy ta niewielka suma miała decydujące znaczenie. Oddała wszystko, co miała. Jezus głośno pochwala jej postawę i wskazuje ją swoim uczniom jako przykład imponującej autentyczności. Ta pochwała w ustach Bożego Syna posiada niezwykłą wartość. Przypomina nam jeszcze raz, że nie to, co ludzie zauważają i doceniają, ma wartość w oczach Boga. Bóg nie osądza z wyglądu i pozorów, ale patrzy na serce.
Jezus pragnie, abyśmy spojrzeli na samych siebie. Chciałby, abyśmy dostrzegali intencje naszych serc. Zbawienie nie jest pochodną widocznego na zewnątrz sukcesu. Zbawienie nie jest zależne od pozorów i ludzkich ocen. Autentyczna droga zbawienia polega na dostosowaniu naszego postępowania do wewnętrznych przekonań. Na płaszczyźnie wiary nie liczą się pozory, ale najgłębsze wewnętrzne przekonanie. Jest też drugi element w postawie ubogiej wdowy: całkowite zaufanie wobec Boga. Ta kobieta nie miała wiele, nie miała od nikogo wsparcia ani żadnych gwarancji czy ubezpieczenia. Ufała Bogu, a nie ludziom. Wierzyła, że Bóg jest Stwórcą i Dawcą życia, jej groszowa ofiara była wzruszającym znakiem tej ufności i zawierzenia. Nie wiemy, jakie były jej dalsze losy. Może Jezus i Jego uczniowie wspomogli ubogą i ufną wdowę? Może znaleźli się inni ludzi, którzy zechcieli jej pomóc? Nie przyszłość owej wdowy jest jednak kluczowa w dzisiejszej opowieści, ale przykład jej autentyczności i zawierzenia. Jezus chwaląc ubogą wdowę, stawia nam pytanie, czy mamy czyste serce, autentyczną wiarę i całkowite zaufanie wobec Boga. Ks. Zenon