Po zjednoczeniu dwóch partii PPR i PPS w grudniu 1948 roku, nowa partia PZPR i jej organ centralny czyli KC rozpoczął akcję kontrolowania wszystkich dziedzin życia w tym i kultury.  W latach pięćdziesiątych prasa trafiała do szerokich mas społeczeństwa jako jedyne tak powszechnie dostępnym medium. W pierwszej kolejności partia „zadbała” by nie było niezależnej, opozycyjnej prasy na rynku. W kioskach pojawiły się trzy nowe tytuły gazet marionetkowych, mianowicie „Trybuna Ludu”, „Wola Ludu” i „Pokolenie”. Dla dzieci wydawano „Płomyczek”. Wydawcami gazet regionalnych były Komitety Wojewódzkie. Gazety odgrywały rolę strażników poprawności politycznej, na każdym kroku przypominały o walce klas, o uprzywilejowanym miejscu, jakie zajmuje klasa robotnicza oraz o zagrożeniu ze strony agentów służących amerykańskiemu imperializmowi.

Zanim artykuł trafił na łamy prasy musiał przejść egzamin poprawności politycznej określanej mianem cenzury. Cenzura zresztą nie dotyczyła tylko prasy, ale i radia i powstałej telewizji. W 1953 roku zniknął z półek „Tygodnik powszechny”. Po roku 1953 zaczęto wydawać prasę, która nie była już taka propagandowa, tematyka, jaka pojawiała się w różnych pismach, była bardziej zróżnicowana, traktowała już nie tylko o Polsce Ludowej tylko zaspokajała ogólną ciekawość świata. Takim przykładem może być tygodnik „Nowa kultura”, „Dookoła świata” oraz „Po prostu”. Ta ostatnia gazeta znikła już w 1957 roku, gdyż na jej łamach uprawiano krytykę rządzących i reżimu komunistycznego. Innym nośnikiem treści było radio. W lipcu 1949 roku rozpoczęło nadawać Polskie Radio Program         Pierwszy, a od października program drugi Polskiego Radia. W Radiu słuchacze już nie mogli słuchać mszy św., natomiast bardzo dużo audycji traktowało o Związku Radzieckim. Po odwilży w 1956 roku Polskie Radio zaczęło nadawać programy satyryczne, coraz częściej pojawiała się krytyka. W 1958 roku zaczął nadawać Program III. W Programie I od 1956 roku zaczęto nadawać cykliczne słuchowisko radiowe „Matysiakowie”, a od 1960 roku „W Jezioranach”. W temacie rozgłośni radiowych nie wolno pominąć Radia Wolna Europa i Głosu Ameryki. Dużą popularnością cieszyły się audycje zatytułowane „Za kulisami bezpiek i partii” prowadzone przez zbiegłego z Polski byłego wice – dyrektora X Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, Józefa Światły.

W Polsce co ciekawe pierwszą audycje telewizyjną nadano w 1938 roku z gmachu Prudentialu w Warszawie, obraz odbierało kilka telewizorów o ekranach wielkości kartki papieru. Do nadawania programów wrócono po wojnie w 1952 roku, regularną emisję rozpoczęto w 1956 roku. W 1957 roku zarejestrowano 21 tysięcy telewizorów. Dopiero w 1969 roku działalność rozpoczęło Centrum Rafiowo – Telewizyjne w Warszawie przy ulicy Woronicza.