Parafia Królowa Górna

Dz 2,1–11; 1 Kor 12,3b–7.12.13; J 20,19–23

W skrócie: Ks. Jan Twardowski zauważa, że z Duchem Świętym spotykamy się codziennie, chociaż nie umiemy przedstawić Jego wizerunku. Każde powołanie i każde nawrócenie jest Jego dziełem. Wielu ludzi ma szczególne dary otrzymane od Jezusa Chrystusa poprzez działanie Ducha Świętego, które nazywamy charyzmatami. Spośród licznych charyzmatów najważniejszy jest charyzmat miłości. Otrzymuje go już na chrzcie św. każdy chrześcijanin. Ten dar wymaga szczególnej pielęgnacji każdego dnia. Wielka różnorodność charyzmatów odpowiada różnorodności i wielości posług i urzędów w Kościele Chrystusowym.

Charyzmaty dla dobra wspólnoty

Dary Ducha Świętego

Wybitny poeta w sutannie, ale także autor interesujących rozważań pisanych prozą, ks. Jan Twardowski słusznie zauważa: Boga Ojca widzimy na obrazach, w ołtarzach. Pana Jezusa widzimy na każdym krzyżu. Ducha Świętego nie możemy pokazać w sposób obrazowy. Głąb, ogień to bardzo dalekie skojarzenia. Tymczasem z Duchem Świętym spotykamy się codziennie. Każde powołanie, każde nawrócenie, każde twórcze natchnienie do dobrego mówi o Nim. Każdy więc dar, jaki posiadamy, jest darem Ducha Świętego. Niektórzy z nas mają nawet specjalne charyzmaty.

Charyzmaty, czyli dary szczególne

Cóż to są charyzmaty? To dary nadprzyrodzone, których Chrystus udziela wiernym przez Ducha Świętego w celu wypełnienia określonej służby we wspólnocie Ludu Bożego. Nazwę charyzmat wprowadził i wyjaśnił św. Paweł, Apostoł Narodów. Za charyzmat w sensie ścisłym – pisze biskup Kazimierz Romaniuk – uważał Paweł Ducha Świętego, którego otrzymuje się na chrzcie, i wyjaśniał, że swą szczególną obecność w ludziach Duch Święty ujawnił po raz pierwszy podczas Zielonych Świąt w postaci charyzmatycznych języków, a następnie przy każdym udzielaniu chrztu i wkładaniu rąk lub podczas różnych, zwłaszcza nadzwyczajnych akcji apostołów zwanych prorokami, nauczycielami i zwiastunami Ewangelii. Według Pawła Apostoła charyzmat jako niezasłużony przez człowieka dar samego Boga, zsyłany przez Chrystusa, towarzyszył nie tylko czynom, ale także słowom, a nawet widzeniom apostołów; charyzmat miłości (najważniejszy) otrzymuje każdy człowiek, który jednak powinien go w sposób szczególny pielęgnować; do charyzmatu zalicza Paweł również wiarę, mądrość słowa, łaskę uzdrowienia, dar czynienia cudów, dar języków i łaskę ich tłumaczenia, dar posługiwania się nimi, a ponadto łaskę trwania w bezżeństwie.

Charyzmaty w służbie dobra wspólnego

Różnorodność i wielość charyzmatów odpowiada różnorodności i wielości posług i urzędów w Kościele, natomiast jedność zapewnia genetycznie pochodzenie wszystkich charyzmatów od Ducha Świętego i docelowo służenie dobru wspólnemu społeczności, będącej Ciałem Chrystusa; rozdzielenie charyzmatów poszczególnym osobom jest sprawą niezbadanej dobroci i mądrości Boga; charyzmaty ściśle związane z pełnieniem urzędu otrzymuje się dzięki nałożeniu rąk przez apostoła lub kolegium prezbiterów („Encyklopedia katolicka”, t. 3).

Działanie dla dobra Kościoła

Charyzmaty, czy to te nadzwyczajne, czy też proste i pokorne, dzięki Duchowi Świętemu, który w nich jest, działają zawsze i wszędzie, pośrednio lub też bezpośrednio dla dobra Kościoła, wnosząc wkład w budowanie i powiększanie obszaru ludzkiego dobra i w zaspokajanie potrzeb świata. Wszyscy ludzie, którzy je otrzymali, powinni je wykorzystywać dla dobra Kościoła i całej wspólnoty ludzkiej.

Posłuszeństwo wobec Kościoła

Kościół doświadczył wielkiego dobra dzięki działalności ludzi obdarowanych przez Boga różnymi charyzmatami. Niekiedy, na skutek grzechu, a zwłaszcza pychy i wynoszenia się nad innych, obdarowani przez Ducha Świętego wprowadzali we wspólnotę zamęt, niepokój, wątpliwości. Dlatego też, by wszystkie charyzmaty w swojej różnorodności – a tym samym i w swoim bogactwie – dobrze współdziałały na rzecz wspólnego dobra, obdarowani nimi są zobowiązani do zachowywania posłuszeństwa wobec biskupów i kapłanów, bo oni są autentycznymi pasterzami Kościoła. Jeżeli więc charyzmatyk przestaje słuchać Kościoła, działa na własną rękę, to sprzeniewierza się Bogu, źle wykorzystuje cenny dar Ducha Świętego.

Modlitwa do Ducha Świętego

Prośmy więc Ducha Świętego o potrzebne nam łaski,

dary, charyzmaty:

Duchu Święty, Miłości przedwieczna Boga Ojca i Syna,

racz mi udzielić miłości Twojej,

abym Boga i bliźniego mógł i chciał kochać

Daj radość Twoją, abym w Bogu szukał pocieszenia.

Daj cierpliwość, abym potrzebom bliźnich

chętnie i troskliwie zaradzał.

Daj miłosierdzie Twoje, abym dobrze czynić

chciał i umiał.